Naar Chiloé

8-11 Villaricca

Twee caracara’s verwelkomen ons in het nationaal park van Villarica. Zo te zien zijn het dezelfde die we in de buurt van Ushuaya zagen in 2012. Stevige roofvogels, bijna tam zo dicht als ze in je buurt komen. Ze hebben een statige vlucht, maar kunnen ook goed lopen, als ze even geen zin hebben om op te stijgen. Op de camping en onderweg zagen we ook al de zuidelijke kiviet, en een soort Ibis, vliegen en lopen. Hun krijsende geluiden wijken wel af van hun Europese soortgenoten.

Als het gehobbel ons te veel wordt, parkeren we de auto en gaan verder lopen. De berg op. We lopen tot aan de sneeuwgrens. Als we goed in de verte turen zien we streepjes van links naar rechts gaan, vlak onder de top. Een groepje klimmers met gids. En links een snellere beweging naar beneden, een sleetje zo te zien. Bij de splitsing aan de ingang van het natuurpark gingen we naar links, een uitzichtpunt, en niet rechts naar het dalstation van de skilift, die aansluit op de beklimming van de vulkaan. Een tocht van 5 tot 6 uur en dan met een sleetje naar beneden. De klimtocht was misschien nog te doen, met stijgijzers en pikhouwelen, maar de terugtocht per slee lokte een van ons niet bijzonder. En de campingbaas zei ons dat er teveel sneeuw lag voor een beklimming. Dat klopte dus ook niet. Maar het is wel schitterend vulkaanklimweer vandaag. Een mooi contrast, de egaalblauwe lucht en de felwitte sneeuwvlakte omhoog.

Er is een clubje jonge landmeters bezig de vulkaanhelling te meten. Het ziet er uit als een prakticum landmeten voor 2e jaars studenten. Maar het heeft vast ook een praktische betekenis, in dit steeds veranderende landschap. In 2015 was er nog een stevige uitbarsting die zijn sporen na liet. Een brede baan vol met stenen en gestold lava, waarin alle bomen en andere obstakels zijn weggevaagd.

We rijden richting Argentijnse grens om nog meer witte toppen en bergmeren te spotten. Hoe dichter bij de grens hoe ruiger het landschap. Een goed geasfalteerde weg door een rivierdal, met prachtig groene en soms gele begroeiing. We rijden twee fietsers met volle bepakking voorbij en hebben het grootste respect voor hun avontuurlijke en uitdagende tocht. Ze zien er gelet op de lengte en helling van de klim nog fris uit, terwijl we ze rond de 50 schatten. De pas is niet bijzonder hoog, 1700 meter (in het noorden moet je snel 4000 meter omhoog om de grens te passeren ), maar onze conditie zou zeker niet toereikend zijn.

We keren terug naar Pucón. Dit stadje ligt mooi strategisch aan het meer en kijkt uit op de vulkaan. In de straten staan vluchtroutes aangegeven bij een eventuele uitbarsting.  Het heeft kennelijk maar één belang: zoveel mogelijk toeristen trekken. Dus bijna elk gebouw heeft een daaraan verbonden bestemming: hosteria, bed and breakfast, hotel, restaurant, verhuur van ski’s of watersport artikelen, tourorganisator. Het centro commercial is daarbij een verademing. Recht toe rechtaan produkten bij de bouwmarkt. Rollen schuurpapier die we nog nooit gezien hebben, zo breed en lang. We hebben alleen een stukje slang nodig om de reserve tank op het dak eenvoudig in de dieseltank te kunnen overhevelen. Dat ligt voor ons klaar maar heeft geen prijs. Een stukje van de nieuwe rol afsnijden is makkelijker. Voor 900 pesetas worden we helemaal blijgemaakt.We ontdekken in supermarkt Eltit dat wijn wel goedkoper kan als je maar dikkere flessen koopt. De Gato Negro, die Poiesz ook heeft, in flessen van 1,5 liter. Voor 3 euro.  De Chileense Cassilero Diablo is hier net zo duur als thuis bij AH, hoe kan dat? Nog meer accijns?  We laten de duivel alleen in zijn huisje en gaan over op de zwarte kat.

Ons plekje bij Molco Beach is gelukkig vrijgehouden. De mannen hebben hard gewerkt, Het zwembad is schoon en is bijna gevuld. Werktijden van zonsopgang tot na zonsondergang. Meer dan 12 uur per dag. De baas is blij dat we er weer zijn. Ik wist het, heb jullie plekje de hele dag vrijgehouden. 

9-11-17 Naar Llanquihue.

We hebben een Argentijns gezin als buren. Floor en Marcos. Ze komen van Bariloche, vlak over de grens. Met twee kleine kinderen trekken ze rond met een tent, drie maanden. Het doel is Ecuador. Ze hebben speciaal verlof genomen en iets voor de kinderen geregeld. Je moet veel geduld met ze hebben, zucht ze. Nee, ze hebben het niet koud gehad. Dan hebben ze vast een betere slaapzak dan wij. Het duurt even voor je op temperatuur bent, en om nu al de kachel aan te zetten als Patagonie nog moet beginnen. Dan harden we nooit genoeg af.

We rijden een prachtige provinciale weg naar het zuiden, de rute 5 zoveel mogelijk mijdend (”por dentro”). Mooie uitzichten, eerst nog een uur op de Villarrica, die nu in een dik wolkenpakket gehuld is. Het merengebied doet zijn naam eer aan. Grote meren met eromheen vele berglandschappen en nu en dan een hoge witte top. Het vruchtbare landschap in voorjaarstinten. Boterbloemen, seringen, viooltjes, vruchtbomen vol in de bloesems. Goed plan om dit gebied in november te zien. Nu en dan valt de weg terug in gruisprofiel, en moeten we even rustig aandoen. De kampeerbak op de auto is een beetje losgegaan en moet vanbinnen uit weer stevig vastgezet worden. Dat had Maloe niet verteld. Gelukkig is er genoeg gereedschap aan boord. Stel je voor dattie er af valt, dan moeten we alsnog een tent aanschaffen en de route wijzigen naar de zon.

Camping Werner in Llanquihue heeft een dicht hek. Maar de buren, een Duitse sportclub, zijn wel thuis. “Na 1,5 uur rijden is er een mooi park, daar kun je het best naar toe gaan”,  zegt de vlot Engels sprekende beheerder. Wird kein Deutsch gesprochen? Todavia No zegt het personeel in koor.. “Je mag ook hier blijven, voor het gymgebouw, als je me 20.000 pesos betaalt. Ik zou hier niet op straat gaan staan. Niet veilig”. We hebben onderweg wat I Overlander opties bekeken, maar die waren gesloten, of niet mooi, of te duur, of verdwenen. Dynamisch land, dat Chili. Het is rond 5 uur en het is stevig gaan regenen. Vooruit dan maar, we blijven. Met hete douche en stroom indien nodig. En we kunnen ook nog wat oefeningen doen in de gym. Ok. Hij geeft ook nog wat adviezen voor ons vervolg. Chiloe is wel aardig maar de Carretera Austral is veel interessanter en ruiger, en oorspronkelijker. Chiloe is een beetje aangetast door houtkap en vervuilende zalmkwekerijen (Chile  is na Noorwegen de tweede aanbieder van zalm, exporteert vooral naar de VS, maar is nog op zoek naar duurzame en niet teveel antibiotica afhankelijke kweekmethoden).We knopen het in onze oren. Zorg wel dat je de ferry tijdig reserveert, is zijn slotconclusie. Ok dan. We wandelen nog even van het terrein af als het weer droog is. Aan de andere kant van een spoordijkje is een metalen stadje ontstaan. Golfplaten behuizingen waar een dikke wolk boven hangt. Ze stoken hier allemaal hout. Lijkt me niet erg gezond voor de longen als er geen wind staat.

Onderweg stopten we in Puerto Octay, aan het Lago Llanquihue. Een interessant stadje. Vele Duitse herinneringen. Hotel Haase. Kuchen mit Kafee. Maar een likje verf zou geen kwaad kunnen. Vervallen boel. Mooier zijn de huizen in het buitengebied aan het meer. Complete houten paleizen en mooi vormgegeven villa’s. De boeren hebben het hier niet zo slecht. Nestlé heeft hier grote zuivelfabrieken voor de verwerking van de melk.Aan de overkant van het meer zijn het twee vulkanen die het landschap domineren. De reusachtige voetmassieven zijn zichtbaar, de rest zweeft in de zware bewolking. Misschien morgen een beter zicht op deze indrukwekkende sneeuwbedekte giganten? Een ervan, de Osorno, behoort tot de top 3 gevaarlijke actieven. Lijkt op de strijd tegen terrorisme, maar in dit geval is vluchten de enige optie. Dat is dan ook gebeurd in 2015, toen de Osorno, vlak na de eruptie van de Villarrica, ontplofte. 4000 mensen geëvacueerd. Maar een oproep daartoe van overheidswege was nauwelijks nodig. De mensen zagen zelf wel dat het niet pluis was met een grote wolk as en ander ongerief dat langzaam naar beneden kwam dwarrelen. Het zal toch niet vannacht gebeuren, net nu wij op meerniveau met ons autootje staan. Een vloedgolf is dan zeker niet denkbeeldig. Zo’n groot en diep meer. Brrrrr. 

10-11 Naar Chiloé

Het typen gaat veel beter in een insprirerende omgeving. In gezelschap van een aanhankelijke eenogige hond. ‘s Morgens vroeg met uitzicht op een groen golfdak, maar direct daarachter ruist de oceaan. Groene camping met veel gras, en wel degelijk zicht op de einder, waar je bij helder weer drie vulkanen kunt zien. Osorno, Cabuco, en Navimag. Vista Hermoso is dus geen grap. Aan een stoffige weg en landinwaarts ook weer zo’n metalen rommeldorp met veel honden, gezellige muziek. De interieurs van de huisjes zien er wel leuk uit. Beneden aan de waterkant, 50 meter lager, zitten wat hippies te zingen. In geval van nood camping niet verlaten, maar gewoon binnen blijven. Staat op het info bord van de camping. Ze zijn hier wel beducht voor tsunamies, maar op 50 meter boven de oceaan zit je redelijk safe. En bij twee nachten nog korting ook. 15.000, nog minder dan de geldwolf van de gymnastiekzaal.

Puerto Varas is nog Duitser. Mit einer Katholische maar ook een Evangelische Kirche. De Osorno is hiervandaan opeens goed zichtbaar aan de overkant van het meer. Maar goed ook want anders waren we echt in het landschap van Bayern beland. Het lokale toeristenbureau geeft ons nuttige info over de veerverbindingen in het zuiden. De eerder geadviseerde oversteek van Castro naar Chaiten vaart pas weer in de zomer, januari dus. En koop gerust van te voren een kaartje als je direct van Chiloe naar Chaiten wilt. Frequentie twee keer in de week. Klinkt als raadselachtige formules, daar moet je even de kaart bij pakken. Het scheelt een stuk omrijden en voorkomt dat het stuk van de Carretera Austral helemaal heen en weer terug gereden moet worden. Handig. En het veer bij Hornopiren hoef je niet te reserveren. Gaat tweemaal daags. We drinken Kaffee mit Kuchen, maar die is zo groot en calorierijk dat de helft ingepakt meegaat. Niet ongebruikelijk als we zien hoe professioneel dat gaat. Het stadje ademt een rustige en nette sfeer en is ook al in de ban van de verkiezingen. We ontdekken nog een telg van de Kast dynastie op de posters.   We moeten naar het kantoor van Marinaustral in Puerto Montt voor boottickets. We vinden het kantoor snel in de haven. Naast het kantoor is de poort van het havenbedrijf bezet. Een actie voor betere pensioenen. We betuigen onze diepe sympathie voor deze actie. Overal ter wereld staan de inkomens van ouwetjes als wij onder druk. Vecht terug. Laat je luid en duidelijk horen.  Marinaustral heeft siesta. We zijn er om 13.15, om 15.00 al weer open. We benutten de tussentijd voor een wandeling en een poging om onze Claro telefoonkaart aan de praat te krijgen bij een grote winkel-helpdesk. Want de beloofd mail kregen we niet deze week en zonder vergunning werkt hij niet.  Wel eerst een nummertje trekken, dan 20 min wachten en dan horen dat deze telefoon Claro niet kan verwerken. Een ander merk simkaart? Of een andere, lokale telefoon dan. Hij vergist zich en biedt een nieuwe Chinese gigafoon aan voor 18 dollar. Doe maar. Onee het is 180 dollar. Laat maar. You don’t make me happy zeg ik tot slot met een grijns.

Bij Marinaustral gaat het vlotter. Er zijn geen andere klanten, de balieman staat een nieuw t-shirt te passen, maar kan ons aan het gewenste bootkaartje helpen. Vertrektijd donderdag 0300 uur. Boarding woensdag 02.00 uur, versta ik. Verspringt de dag hier op een andere tijd? Gelukkig schrijft hij het nog een keer op dosse (12) in plaats van dos. Dat is om 24.00 uur. Mooi, en kunnen we gewoon in onze auto slapen? Si.Puerto Montt is een rommelig stadje. Zou qua ligging heel aardig kunnen zijn als er niet aan het waterfront lelijke hotels waren gebouwd die het zicht op de witte vulkaantoppen wegnemen. Op het mooiste plekje een giga busstation. Dat wel weer nieuw en modern oogt. Ook bij de uitvalsweg is een chaotisch aandoende industriele zone. Een beetje planologie zou hier niet misstaan. Hadden die Duitsers wel beter kunnen regelen. Maar de marktwerking en afwezige overheid past wel weer goed in het denken van de Chicago Boys.Het veer naar Chiloé is roll on roll of. In 20 minuten sta je aan de overkant. Groen eiland, hier in het noorden. Met prachtige uitzichten op baaien en de de oceaan zelf. We gaan nog een klimaatzone naar het zuiden. Nog kouder en natter?