Sterren, Illapel en Maitencillo

19-12 Sterren, Illapel en Maitencillo

Een kwijlende man heft zijn hand naar mij op alsof hij wil slaan. Te vies om aan te pakken. Even opzij stappen dus. En eerder tijdens het fotograferen van de vissersvloot van Coquimbo loopt er een zichtbaar ongewassen zwerver achter ons aan die begerig naar de fotocamera kijkt. We lopen snel de Vivo binnen. Lijkt niet op de kruidenier van vroeger. Een groot overdekt winkelcentrum met H&M, McDonalds en vele andere soms luxe grote winkels. En zo groot is Coquimbo samen met dubbelstad La Serena niet. Dus het publiek met enig besteedbaar inkomen zal van heinde en verre komen om hier zijn kerstinkopen te doen. Een Mac-ijsje om van het uitzicht te genieten, nu zonder de stank van de haven. Onvoorstelbaar dat zich daar nog zeerobben ophouden. Verboden te voeren. Dat wel.

We zijn de boulevard van La Serena afgereden, die vanzelf overgaat op de havenstad Coquimbo. Hier vandaan loopt een spoorlijntje dat nog gebruikt wordt voor erts en kolenvervoer naar het noorden. De locomotief laat zich luiddruchtig horen met een 5 tonige hoorn die lijkt op die langs de westkust in de VS. Een van de mooiste geluiden ter wereld, leerden we ooit bij een voorstelling op Oerol. We zijn het er mee eens. Een vergroot 13 akkoord voor de kenners.

Verder is het met de spoorwegen nogal droevig gesteld buiten de grote steden. We zien nog wel mooie spoorbruggen, maar de lijnen zijn buiten gebruik, overwoekerd, weggesloopt. En de presidentskandidaat die beloofd had hier iets aan te doen heeft verloren. Jammer.

In La Serena is het bewolkt. Dus vrezen we het ergste voor onze excursie naar de sterren. Maar we kunnen het bureautje niet bereiken dus rijden we maar op goed geluk naar Vicuna. Onderweg zien we het al opklaren. De lucht in het binnenland is volkomen helder. We rijden met het toeristenbusje samen met 6 franse gasten over een slechte, bochtige weg omhoog naar het observatorium. Onderweg komen de eerste sterren al tevoorschijn. Felix staat voor een wetenschappelijke benadering. Dus geen mooie selfies tussen de sterren. Maar wel staren door een grote telescoop naar exploderende en nieuwe sterren. Andere melkwegstelsels die je alleen op het zuidelijk halfrond ziet (magelaen galactica’s) en sterrennevels. Plekken waar nieuwe sterren geboren worden. We zien het zuiderkruis opkomen en leren dat dit geen betrouwbaar alternatief is voor de poolster op het noordelijk halfrond. Noordelijke zeelieden zijn hierdoor regelmatig het spoor bijster geraakt. Hij beweegt rond de zuidpool waardoor je snel een navigatiefout van 100 km maakt. Van de onderste naar de bovenste ster 4,5 keer verlengen, dan heb je het echte zuiden. Orion staat hier centraal aan de hemel, maar net andersom als bij ons. En Sirius als meest heldere ster, die ook op het noordelijk halfrond te zien is. Maar Canope, de daaropvolgende heldere ster is voorbehouden voor het zuiden. Saturnus, een van de buitenste planeten, is als enige planeet van ons zonnestelsel te zien. De anderen houden zich verborgen achter de horizon. Niet met het blote oog, door de telescoop als een klein plat pepermuntje. Als we er net zijn komt er een grote satelliet over. International space station. Die zie je niet zo vaak. Gaat in een uur de aarde rond. Je raakt bijna niet uitgekeken, want telkens zie je iets nieuws verschijnen naarmate het donkerder wordt. De telescoop helpt om uit te diepen wat je ziet, maar voor een amateur is er ook met het blote oog of een verrekijker veel te zien. En die kleuren dan, die je op de foto’s ziet, waar zijn die? “Er is te weinig licht voor onze ogen om de kleuren van het heelal te zien. Maar als je een foto maakt zie je ze wel.” Alleen die foto maken zonder statief is voor ons niet te doen. Een paar vage vlekjes op de plek van het zuiderkruis bevestigen het verhaal.

Er zitten veel observatoria hier in de buurt vanwege de droge lucht. En gebrek aan strooilicht. Dat zijn goede omstandigheden om het heelal te bestuderen. Zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die zichzelf belangrijk vindt. Een lesje in nederigheid. Het onafwendbare einde van onze planeet als de zon is uitgebrand, maar gelukkig duurt het nog een paar miljoen jaar. En tegen die tijd kun je reizen met de snelheid van het licht, verwacht Felix. Natuurkundig is het mogelijk, sneller niet, want dan zou je alleen maar jonger worden. Geeft de mogelijkheid om een andere mooie planeet te vinden. Kunnen we eindelijk de tijd stopzetten. Of?

20-12

“Bienvenue, comment allez vouz?” Tres Bien. “Ohlala, vous comprenez le francais!”. De vrolijke beheerder is blij dat er weer iemand komt, het is hier erg rustig. We stoppen bij een archeologische vindplaats west van Ovalle. Rotstekeningen van marsmannetjes en gaten in de stenen geslepen om te dienen als potjes waar je met een vijzel eten in kunt malen. Het is in de jaren zestig pas ontdekt en stamt uit de periode tussen het jaar nul en enkele eeuwen later. Het is een vreemd terrein, een beekdal maar in een zeer droge omgeving met zanderige heuvels, rotsen en cactussen. Er blaft steeds een hond. Een hoge strakke blaf. In de buurt van bosjes waar ook rotstekeningen zijn laat het dier zich zien. Wel een erg dikke staart voor een hond en hij ziet er toch ook wat anders uit. Een vos, die zijn terrein bewaakt. Geen idee of hij aggressief kan zijn, maar we worden toch iets voorzichtiger dan bij een gewone blaffende hond. Misschien heeft hij hier een nest met jongen om te verdedigen. Nog nooit eerder een vos horen blaffen, en kan me ook niet voorstellen dat ze dat in Nederland doen bij het bewaken van hun domein. Lijkt me toch te riskant voor ze.

Ze kijkt bedenkelijk vanmorgen, de oudste van de twee gastvrouwen van El Arbol, als we vertellen dat we naar Illapel rijden. Maar de strekking van haar waarschuwing wordt pas duidelijk als een mede gast, uit Barcelona, haar zorgen vertaalt. Mucho Cuestas, veel bochten, en het is steil naar beneden en er lopen dieren op de weg. Och, wat kan ons, na Patagonie, nog overkomen denken we wat overmoedig. We rijden dus welgemoed over de mooi aangelegde provinciale wegen. Alles om de autopista van de heenweg te kunnen vermijden. Na de lunch gaat het wel steeds verder omhoog, tot we de Limares valei, met ook weer veel pisco wijngaarden, verlaten en de bergen inrijden. Bochtige wegen, maar een goede weg en de geiten zijn gewaarschuwd want ze blijven keurig in de berm. Het is inmiddels lekker warm geworden, na de bewolkte en kille morgen. Tegen de 30 graden meten we. Alleen helemaal boven, waar we in de verte ook nog wat sneeuw zien, staat een wat frissere wind. Het landschap is nog steeds van een verrassende en onwerkelijke schoonheid. Zachte kleuren en zacht aandoende oppervlaktes. Een aaibaar landschap op afstand, maar als je dichterbij komt is het weerbarstig. Zanderig, rotsig en cactus aaien is niet onze hobby. Fijn dat we gewaarschuwd waren door de lieve gastvrouw van El Arbol. Niet zo jong meer en een beetje doof. Ze begreep dat wij een zangduo waren. “Zo leuk!”, vertelde ze tegen haar collega. We hebben het maar zo gelaten, gelukkig vroeg ze niet om een liedje.

Met de gasten van El Arbol hadden we veel gesprekjes. De man uit Barcelona begon direct nadat hij ons als Nederlanders had ontmaskerd (dankzij Cruijff?), over de gewenste onafhankelijkheid van de “onderdrukte kolonie Barcelona.” Hij verwacht het zelf niet meer mee te maken. Ik hoop het niet reageer ik, een beetje strak. Nationalistisch gedoe. Ga eens praten met de jongedame uit Kroatië, die daar de oorlog meemaakte die ontstond omdat enkele machtsbeluste militanten het nodig vonden buren tegen elkaar op te zetten omdat ze een verschillende achtergrond hebben. Zoals ze dat zelf uitlegde: een oorlog die nergens voor nodig was. Er zitten naast ons ook nog een Sloveense, een Duitse, een Nederlandse en de Maltezer Engelsman met zijn Kroatische vriendin aan tafel. Goed gezelschap om te praten over de Europese gedachte, maar de jongeren die hier, onbewust, Europa vertegenwoordigen hebben wel wat anders aan hun hoofd. Hoewel ze wel gemerkt hebben wat het betekent als je steeds de grens over moet hier in Zuidamerika. Kan soms knap lastig en tijdrovend zijn, en dat moet toch tot nadenken stemmen. Tot zover de ontbijttafel in El Arbol.

Erick,  hostelbaas van Sherpa is, naast goed gastheer, ook een gezellige prater. Fanatiek sportliefhebber en hij gaat volgende week, net als voorgaande jaren, als logistiek ondersteuner naar de Paris Dakar ralley die dit jaar in Peru begint. Mooie fotoboeken van de afgelopen jaren. Veel Nederlandse equipes op motor, auto en truck. Met de beroemde familie de Rooy als boegbeeld. Denk je iets te hebben volbracht met de Carretera Austral. Die ralley is heel andere koek, zonder wegen en GPS. Daar gaat ook wel eens wat mis en het is niet ongevaarlijk gebleken.

21-12 Maitencillo.

Erick, wil graag meer buitenlanders trekken. We hebben een suggestie. Het stadje komt in de Lonely Planet niet voor. En dat is jammer. Ook de route van en naar dit stadje verdient vermelding, alleen er rijden geen lange afstandsbussen en dat vraagt wat extra inspanning van de backpacker om hier te komen. Verder heeft hij de zaak dik in orde. Mooie kamers, goede bedden, prima verzorging. Zelfs een welkomstbiertje van de zaak. Een mooie tuin, met energetisch kwartsbed, vruchtbomen (met nu toevallig rijpe vruchten) en een hennepplant. Hij organiseert zelf excursies naar de archeologische monumenten, geeft sterrenles en verzorgt trekkings de bergen in richting Argentinie. We zijn hier maar een nachtje, wat een beetje kort is als je weet wat hier te doen is.

De echte bochten en concentraties geiten zitten pas voorbij Illapel, op de route naar het westen. Gelukkig stuurt onze nieuwe Hyundai strak en stevig door de bochten. En de weg is droog, vlak en stroef. Mooi om te oefenen. We denken nog even aan de dame die ons waarschuwde. Toch wel een beetje terecht, alleen misschien een beetje gedateerd uit de tijd dat ook dit nog een zand- en grintpad was. Prachtige landschappen en uitzichten trekken aan ons voorbij. Een beetje weemoedig omdat dit de laatste spectaculaire rit is van dit jaar. Hmmm.

We zijn wat te vroeg bij ons logement in Maitencillo. De gastheer, Paolo, komt net uit Santiago aanrijden. Dus de kamer is nog vies en de enigszins verwaarloosde honden hebben uit verveling de buitenkussen opgevreten. En hun uitwerpselen nagelaten op het toegangspad. We komen over een uur terug als je alles hebt opgeknapt. Ok. En dan, na de lunch, kunnen we het geheel gelukkig goed waarderen. De op de rotsen donderende branding voor de deur en toch een beetje op hoogte zodat we een mooi uitzicht hebben op de schuimende brekers. Het grote strand is 10 minuten lopen maar geeft met rode vlaggen aan dat zwemmen, bij eb, niet verantwoord is. De honden zijn weggestopt, nadat ze ons tot in het restaurant, een kilometer verderop volgden. Aanhankelijk na hun wekenlange eenzaamheid. Zijn net mensen. Hoewel ik niet snel kussens zal eten uit verveling.

Er wordt hier lekker gesurfd op de golven. Het ziet er aanstekelijk uit, maar we houden ons in, ook uit lijfsbehoud. We kijken graag naar de zee, want de andere kant op is echt minder. Alles wordt hier volgebouwd de steile helling op. Te dicht bij Santiago, 1,5 uur rijden, om authentiek te blijven. Maar er moet ook brood op de plank, want van allleen een visje en wat zeewier kan ook hier een mens niet leven. Paolo heeft zelf met een Vlaamse compagnon een paragliding bedrijfje. Even proberen? mmmm, beetje hoogtevrees, en is zo’n ding wel veilig? Hij moet zijn promotie nog op orde brengen, want hij heeft te weinig leerlingen. Vorig jaar 14 en nu nog maar twee. We kunnen het aanbevelen want de uitzichten hier zijn prachtig.

De beste surf heb je ‘smorgens, want dan is er wat wind van het land en dat scherpt de golftoppen aan. De zeewind van de middag vlakt ze juist af. We hebben geluk met de swel vandaag, want het is ook wel eens zo glad als een spiegel. Maar het hoeft maar ergens te waaien, vaak op grote afstand, of de rollers ontstaan en rollen door tot aan de kust. Enorme watermassa’s komen in beweging maar je ziet dat pas als ze stukslaan. Oneindig schouwspel dat verslavend werkt. Vastleggen en meenemen is vrijwel ondoenlijk. Net als de vlucht van de pelikanen. Ze hebben een cursus synchroon vliegen gedaan en kunnen met zijn tweeen of in grotere groepen feilloos dezelfde bewegingen maken. Hun statige vlucht even onderbreken zonder zichtbare aanleiding, rechtop staan en weer verder glijden.

Hiermee komt een eind aan een mooie reis. Op hetzelfde continent als twee eerdere reizen, maar toch weer heel anders. Door de manier van reizen met eigen vervoer. Luxer, maar ook veel meer keuzemogelijkheden, je komt in gebieden waar geen OV is en je kunt meer in korte tijd zien. Overweldigende indrukken. Er komt geen eind aan. Misschien komen we nog wel eens terug in dit werelddeel.

Het laatste verslag. Bedankt voor al jullie reacties, en ook van vele niet reageerders weten we dat er wel eens wat gelezen en bekeken wordt. Het was wel weer veel deze keer, excuses, maar we proberen zo ook ons geheugen te ontlasten. Zodat we na een paar jaar ook nog terug kunnen genieten.  

In plaats van kaarten deze keer:

Goede feestdagen en gezond en voorspoedig 2018