Op Chiloé

11-11-17 Punihuil.

Hello, are you from Holland? Kennelijk straalt het van ons af. Een Aussi wil net zijn motor starten. Schwartze Piet staat er op zijn zwarte BMW. Hier kan dat geen kwaad, waarschuwen we, maar of je hiermee Suriname binnen moet rijden? Nevermind, zegt hij, ik ben Sinterklaas. Hij stelt zich voor. Nick, vandaar dus St Nicolaas. Hij is van Nederlands-Duitse komaf en komt wel in Groningen waar familie woont.  Nick heeft een jaar de tijd genomen om Zuid Ameriks met zijn motor te bedwingen. Als het maar geen revolutionair effect op hem heeft, zoals bij Che. Maar de gemoedelijkheid hangt om hem heen. Hij nodigt ons uit in zijn hostel in Queensland en geeft zijn kaartje. Aan zijn reislust kunnen we voorlopig niet tippen. Van Wladiwostok tot Galapagos, hij zag het allemaal. Voormalig brandweerman heeft nog wat energie over na zijn werkzaam leven. Moeders blijft liever thuis en komt n u en dan even een paar weekjes mee.

We staan op het pinguinstrand van Punihuil. Met een hoge kar door de branding naar een bootje en dan langs een paar eilandjes varen op de hoge oceaandeining om Humbold-pinguins (zeldzaam), Magelaen Pinguins (zijn er nog miljoenen van)  Steamducks, andere eenden en Cormorants in 3 soorten te bewonderen in hun broedgebied. Betreden van de eilanden is streng verboden. Het is interessant genoeg om weer even het Galapagos gevoel te hebben. Er zitten tot onze verbazing twee leeftijds- en landgenoten in het bootje. Ze reizen wisselend per vliegtuig, bus of huurauto en kunnen op deze wijze in korte tijd veel zien. Slapen in cabaňas, die ze per Booking.com regelen. Dan is het ook nog te betalen. Ideetje voor een volgende keer? Op de terugweg komen we eenzelfde  camperauto tegen als die van ons, van dezelfde firma. We stoppen even op het smalle weggetje, ramen open,  en hebben even kort contact. Fijne auto hè, zegt de Duitser achter het stuur lachend.

We rijden nog even verder naar het Zuiden langs de kust. Mooie doorkijkjes op het strand tussen hoge heuvels. De weg slingert en is behoorlijk steil. De eerste versnelling moet er aan te pas komen. Valt een beetje tegen. Na een paar diepe kuilen rijden we het natte strand op. Wordt vaker gedaan dus zal wel goed gaan. Zolang het laag water is. Verderop staat een vrachtauto het taaie zeewier over te laden uit een bootje. Dat spul is eetbaar als je het goed klaarmaakt. Een lokale lekkernij of voedsel voor de armen? We weten het niet.

Het plan was een dagje rust en wat huishoudelijke zaken te doen. Maar als de jeugdige duitse buren vertellen over een pinguin excursie 20 km verderop gaat het toch kriebelen. Ze staan naast ons met een auto van dezelfde firma, maar met tentje op het dak. We wisselen tot wederzijds genoegen ervaringen uit voor veerverbindingen en activiteiten. Ondanks alle nagatieve verhalen uit het boekje over de carretera austral kunnen zijn gewoon online boeken en betalen. Mooi zo.