Carretera2

17-11 Naar Villamaniuales

Onderweg kom je vaak dezelfde mensen tegen. Een paar keer, en dan opeens niet meer. Vandaag in een flits de twee Duitse jongelui die we in Ancud tegenkwamen. Wel even zwaaien natuurlijk op de gruisweg. Op de veerboot kwamen we ook weer twee stellen tegen die we op onze wandeling naar de zeerobben tegenkwamen. Uit Argentinie. En op de veerboot zat een aantal motorrijders. Twee jongens uit de buurt van Santiago en een wat ouder stel uit Equador. We passeren elkaar vandaag steeds, en bij de wachtplaats voor een ingelaste veerpont die een uitgevallen brug vervangt. Hulde voor de goede service, obras publico de Chile, maakten we echt kennis. Dacht dat jullie een groep waren. Met zijn allen een lekke band repareren bij de brug. Nee zegt hij, maar nu wel, we zijn allemaal companeros de viaje. Ook met jullie. Reisgenoten. Gelijk heeft ie. Het stel is erg geinteresseerd in onze camper. Niet in Equador te huur. Koop je een pick-up en timmer je er zelf een bakje op. Te onhandig, ik ben niets waard met klussen, is zijn reactie. Monica en Alfonso uit Quito. Ze hebben vier maanden de tijd om vanuit Quito, het halve continent te bereizen. Niet te primitief, zo samen op de motor? Nee hoor. We kamperen als het goed weer is, anders in een hosteria.

Over die veerpont. Je moet er achteruit op. En Nicolet rijdt, dus zij ook, stoer achteruit de steile laadklep op. Twee keer steken en dan precies in het midden. Stoer! Dankzij I Overlander waren we niet verrast. Een landgenote had in oktober al melding gemaakt van deze wegblokkade en de oplossing ervan.

Het weer is vandaag zonnig, maar wel behoorlijk fris. Fotogeniek weer, dus we kunnen mooie plaatjes maken. De weg is afwisselend een mooie asfaltpiste, een onverharde gladde piste of een onverhard stuk met veel gaten. Door het relatief grote stuk dat al verhard is, kunnen we nog snel opschieten. Als je tenminste niet teveel stopt bij mooie uitzichten. Het houdt nooit op, het landschap blijft verbazen, in al zijn ruigheid. Bossen, rivieren, velden vol met paarse lupinen en boterbloemen, meren, fjorden, steil gebergte met mooie doorkijkjes op witte toppen. En weinig verkeer. Paar toeristen, wat bussen en busjes en zeer beperkt vrachtverkeer. Het toeristenseizoen is hier wat meer ontwaakt. Jonge backpackers, ouderen met een huurauto, en nu en dan een camper. Zoals een lichte vrachtauto met gepanserde bak erop, met een Belgisch kenteken. Het kan dus wel, je eigen camper meenemen uit Europa.

Het stuk over de bergpas, hoewel maar 500 meter hoog, voldoet nog het meest aan wat we verwacht hadden. Steile hellingen, haarspeldbochten, en onverhard met aardige kuilen. Maar wel weer met prachtige doorkijkjes. Voor je het weet is dit traject weer voorbij en zoef je zachtjes verder op het asfalt. De weg van Puerto Cisnes via Puerto Aisén naar Coyhaique, de hoofdstad van de provincie Aisen, is helemaal verhard. Vooral het zuidelijkste stuk is de grootste uitdaging. We zullen zien.

Op camping Borderio staan we tussen een Frans stel backpackers en een stel Duitse meisjes op de fiets. Ze drinken broederlijk een biertje in het gras. Stoer volk. Vinden we, blij met onze warme camper, hoog van de grond. Want het koelt hier ‘savonds als de zon verdwijnt achter de corderillera, snel af. De campingbaas komt aangelopen met zijn hondje. Hij vraagt of alles goed gaat en loopt door naar het riviertje vlak achter de camping. Binnen 10 minuten komt hij weer terug met een mooie forel. Hoe? Hij laat een eenvoudige rol met haak zien. Zo dus. Soort oorspronkelijke manier van vliegvissen. Er zijn er veel voegt hij er aan toe. Volgende keer eens even zien hoe dat gaat. Vers forelletje is vast lekkerder dan de industriele diepvries zalm op ons menu.