Carretera dag 1

15 en 16 -11 Van Cucoa via Quellon naar La Junta.

Judy, zoals we haar maar zullen noemen, stond hier ook 2 nachten met haar kleine tentje. Achter een bosje zodat niemand vanaf de weg kon zien dat ze er was. Ze reist alleen, al 4 maanden. Uit de Filipijnen. Ze heeft ongeveer dezelfde route afgelegd als wij 5 jaar geleden, maar in de andere volgorde. Lima, Cusco, Titicacameer, Uyuni, San Pedro in noord Chili, een paar uitstapjes naar Argentinie zoals Iguazu. Ze is nu wel moe van het alleen reizen en vertrekt naar de VS om haar zus in California op te zoeken. Dapper om zo alleen op stap te zijn? “Ach, je hoeft op niemand te wachten, en dat vind ik erg prettig.”

We krijgen zelfs nog een privé concert. Maestro Sergio Colivoro, speelt een Argentijnse tango voor ons. Olé, roep ik dwaas, hij lacht. Een van de 5 accordeon musea in de wereld zit hier, in Chonchi, waar we een tussenstop maken voor de lunch. Een flinke huiskamer vol instrumenten. In alle soorten en maten, zelfs uit eind 19e eeuw. En een oude Argentijnse bandoneon.

Het is een havenplaats, zoals er hier vele zijn, met vooral vissers en dronken zeelui. Tijd voor de lunch in het restaurant boven de markt. Vissoep met grote aantallen Mossels brrr, en een zalm die een laag zachtgebakken frites afdekt. Allemaal zeer voedzaam, dat lokale voer. Er moet ook hard gewerkt worden voor de kost. Met één portie hadden we ons buikje samen makkelijk vol kunnen krijgen, maar we werden het niet eens over de keuze.

Nog even 60 kilometer verder naar het Zuiden ligt Quellón, ook een havenplaats, ook met dronken zeelui die een onbeholpen gesprek met je aanknopen. De planning: Om 12 uur ‘s nachts aan boord, om  03.00 uur vertrek. Naar Chaiten. We zijn benieuwd. We melden ons voor bijzonderheden in het kantoor van Naviera Austral, die ons op vertoon van ons kaartje weer een nieuw vervoersbewijs uitschrijft. Waarom? Verder tijd voor een boodschap, aftanken, banden oppompen en wat lezen. Handig als je je huisje steeds bij je hebt. We nemen een verlaat lekker hapje in de jazzy sandwich tent Mitos en misbruiken de wifi.

Om 23.00 uur stellen we onze auto strategisch op tegenover de pier die, hopen wij, straks om 12 uur toegang geeft tot de boot. Als we op tijd zijn, kunnen we gelijk om 12 uur gaan slapen. Denken we optimistisch. De boot komt om half een. Het duurt een uur voordat alle voertuigen en passagiers er uit zijn. Trucks gaan achteruit de pier op om een oplegger op te pikken. Duurt een half uur. We denken steeds dat wij gewenkt worden, maar moeten alleen maar achteruit om plaats te maken voor de grote vrachtauto’s met aanhanger die ingewikkeld achteruit de smalle pier op moeten om met een bijna haakse draai hun combinatie aan boord te krijgen. Roll on Roll of heeft hier wel een bijzonder klassieke dimensie. Het duurt wel 20 minuten per auto. Het is inmiddels behoorlijk gaan regenen en waaien. De lopende passagiers mogen om half 2 aan boord. Fijn voor ze met dit weer. Er is geen wachthokje. Eindelijk om, half 3 mogen ook wij de pier oprijden.

Alle voertuigen worden gesjord met stevige banden. Diagonaal. Hé, we gaan de oceaan toch niet over? Maar het is een bescheiden en nogal platgebouwd  scheepje, van 85 meter. En de binnenzee tussen Chiloé en Patagonië is wel wat anders dan het IJsselmeer. Dat merken we als we halverwege de tocht, gestrekt dwarsliggend op de stoelen in de passagiersruimte, wakker worden op een hobbelend, slingerend en stampend schip. Alles trilt, piept en kraakt bij elk paaltje dat gepikt wordt. We vinden het dan ook niet erg dat rond 8 uur rustig wordt aangelegd en we van boord kunnen. Nog steeds in de stromende regen. Chaitén maakt een mistroostige indruk. In 2008 weggevaagd door een vulkaanuitbarsting, nu zijn weer wat bewoners en bedrijven teruggekeerd in tijdelijk uitziende optrekjes. Je mag hier wonen, maar op eigen risico. Dit is geen goede plek om als overheid te investeren. De kans is veel te groot dat de vulkaan nog eens uitbarst. Zonde van het geld, zei een minister.

Eindelijk is het zover. We rijden op de Carretera Austral. Wat een belevenis. Alleen we zien niks, want de regen valt met bakken naar beneden. In zo’n situatie kun je maar beter even doorrijden, want iets anders is hier ook niet te doen. Gelukkig klaart het onderweg steeds meer op. Wijdse panorama’s openen zich aarzelend. De weg is al verder opgeknapt dan kaart en boek ons voorschotelen. Lange stukken mooi glad asfalt, of beton. En de stukken gravel zijn redelijk goed te berijden. Wel geregeld even wachten als er aan de weg gewerkt wordt. De president beloofde dat de complete verharding in 2020 klaar moet zijn. Ze is hard onderweg dat waar te maken. We tanken in La Junta. Wel een tikkie duurder dan in het noorden, 700, ipv 500 pesos per liter. Er staat een aandenken aan Pinochet tegenover de pomp. Belangrijke man voor deze weg, opper ik vriendelijk. Zeker zegt de pompmevrouw. Pinochet heeft veel voor de ontwikkeling van Patagonië betekend en daar zijn velen hem nog steeds dankbaar voor, ondanks zijn kwalijke dictatuur. Maar je komt hier gelukkig ook de Salvador Allendeweg tegen.

We moeten de campingbaas even bellen, staat er op het briefje van de receptie. Dan is hij er ook snel. Mooi plekje in de zon. Voor zolang het duurt, want de regen zit los in de lucht. Elk wolkje lekt.  We hebben het rijk alleen.

La Junta (samenkomst of een post-coup regime, naar keuze in te vullen) ligt te midden van bergmassieven. Hier en daar met een sneeuwhoed. Grote snelstromende rivieren doorkruisen het dal. Je kunt hier, met droog weer, goed wandelen, klimmen. Maar volgens het boekje behoort dit plekje niet tot de meest boeiende langs de Carretera. Die houden we nog tegoed, want de vrijwel slapeloze nacht begint zich zachtjes te wreken en dus blijven we hier voor de nacht.. We willen in de namiddag nog een stukje gaan wandelen, maar de regenvoorspeller heeft het mis en enigszins druipend buigen we af naar een theehuis.

“Ik moet zo nu en dan even uit mijn comfort zone. Dan ga ik alleen op reis. Maar nu vind ik dat wel weer even voldoende.” In het grote en verder lege Casita de Té komt ze heel dicht bij ons zitten. Ik ben wel verplicht een gesprek met haar aan te gaan, want zelf vindt ze dat kennelijk wat lastig. We noemen haar Josefien. Een Francaise van ongeveer 23 uit de buurt van Lyon. Spreekt goed Engels op de Amerikaanse manier. Met veel ‘like’s erin. Ze is al een poosje onderweg, soms met een vriendin, soms alleen. Ze wil de grens over bij Villa O’ Higgins en vraagt advies. Op internet vinden we snel alle opties. Meer dan 70 km lopen, of een ingewikkelde reis met bus, boot en Jeep en dan alsnog een stuk hiken. De keer dat ik in Lyon was voor een congres over luchthavens, mocht ik gaan dineren bij Paul Bocuse. Nee daar was ze nog nooit geweest. Wat is dat toch met jongedames. Alleen op reis naar onbekende werelddelen, om uit je comfort zone te komen. En dan aanschuiven bij een stel ouwetjes die je waarschijnlijk het meest aan je ‘grand mere et pere’ doen denken. En liften, nee daar is ze niet zo voor in. Te riskant. Ze heeft ongeveer dezelfde route gedaan als wij. Van Santiago via Chiloe naar Patagonie. We wijzen haar op het boek van HoulBrooke en Sinclair over de Carretera Austral en de off line app I Overlander. Beide had ze nog niet ontdekt. Take care.

Ook in het Casita zijn de verkiezingen in aantocht. Nog een paar dagen. Er wordt een grote maaltijd voorbereid. Nicolette helpt door ook een ballonnetje op te blazen. Voor welke partij is het eigenlijk? De Christen Democraten. Hmmm. Pauline Zapata voor de consejera regional van de provincie Aysén. Wie de schoen past. Confia en tu gente. Vertrouw op je mensen. Ze ziet er aardig uit, maar is dat een goed criterium? Gelukkig hoeven wij hier niet te stemmen. Ze doen hier alles in een keer. Gemeente, Provincie en president. Goed idee, dan ben je er voorlopig weer even vanaf.