Valle Chacabuco

24-11 Valle Chacabuco

Hello I’m Thomas. I am the ranger here. Hij komt op ons toegelopen als we de auto op het parkeerterrein zetten. De brug naar de camping is alleen voor voetgangers en fietsers.

Thomas. Hij is 26, bijna 27 en woont alleen, hier op deze afgelegen plek. Hij is zichtbaar blij met enige aanspraak. Hij krijgt steeds andere locaties te beheren en is hier voor een paar weken. Nu het seizoen nog moet beginnen is het erg stil. We zijn de enige gasten. Vorige week waren Jean David en Gabi hier ook. “Goede vrienden van mij”, zegt Thomas. “We had some wonderfull moments when they were here.” Thomas is een gezellige prater en wil zijn Engels graag oefenen. Hij nodigt ons uit voor koffie en vertelt alles over het park, de tragische dood van Douglas Tompkins bij een kajak ongeluk in 2015. Hij is als oprichter en baas van The North Face in staat geweest grote natuurreservaten te stichten in dit land waar dit er een van is. Parque Nacional Patagonia. Even ten oosten van Cochrane, en het loopt door tot aan de Argentijnse grens. Thomas komt uit Valparaiso en heeft kunstgeschiedenis gestudeerd. Niet afgemaakt en daarna in 3 jaar tot ranger opgeleid. Hij had opeens genoeg van de studie en de stad. Liep stage in Torres del Paine. Zijn vriendin studeert binnenkort af en komt hem dan gezelschap houden. Hij verheugt zich er zichtbaar op. “Vraagje. Is marihuana echt legaal te koop in Holland. Dan ga ik naar Amsterdam toe als ik genoeg gespaard heb. Ja het is hier ook wel te krijgen maar alleen illegaal. Jullie hebben zo’n moderne liberale wetgeving, voorbeeld voor veel andere landen. Geen drugprobleem meer.” We leggen hem uit dat de werkelijkheid iets genuanceerder is en dat er wel degelijk nog veel drugsgerelateerde criminaliteit is in ons land.

We zijn nu de Valle Chacabuco in gereden. Opvallend is de pampa achtige begroeiing. De harde stekelige lage plantjes met gele en soms rode bloempjes in de knop. Hier lopen veel Guanaco’s. Kennelijk vinden die het pampa eten lekker. De Guanaco’s worden weer gegeten door de puma’s die hier veel voor moeten komen. De kans dat je er een ziet is zeer klein. Ze jagen vooral ‘s nachts en zijn nogal mensenschuw. Kunnen wel gevaarlijk zijn bij grote honger of als je ze in het nauw brengt. Kom je er toch een tegen: Goed strak aankijken en ze een vluchtweg bieden. Maak je zo groot mogelijk….. Er gaan wel verhalen van verdwenen gaucho’s, maar het realiteitsgehalte is onduidelijk. Ga niet ‘s nachts alleen op stap in het natuurreservaat, dat is wel een duidelijke boodschap.

In Cochrane doen we weer boodschappen en lopen nog even bij Marieke langs. Ze wil wel helpen een veerboot voor ons te reserveren vanaf Chile Chico, maar dat kan niet via de telefoon. Ga er maar gewoon naar toe en probeer een kaartje te kopen. Hij gaat elke dag. In het kantoortje op het grote plein komt ook een bekende binnen. De eenogige man met één tand uit Puerto Bertrand. Zou hij zelf rijden met die staarogen van hem? Beter niet tegenkomen op de weg, is onze primaire reactie.

We moeten kiezen.

We hebben nu 800 kilometer over de Carretera Austral gereden. Ongeveer eenderde onverhard, de rest mooi asfalt of beton. Verder naar het zuiden wordt de weg weerbarstiger. Smaller, zachte bermen, meer steile hellingen en bochtiger. Het rijden gaat prima, maar je bent wel sterk gefocussed op het wegdek om eventuele gaten, kuilen en grote en of scherpe stenen te onwijken. Als je een stuk gereden hebt lijkt de weg voor je ook bij stilstand te bewegen, alsof je achteruit glijdt. Die hersentjes beginnen kennelijk een beetje met vertraging te werken. En je moet tijdig reageren op tegenliggers. De totale afstand van noord naar zuid is 1200 kilometer. Daarvan zitten er nu nog 200 zuid. Die laten we liggen. Om meer te kunnen zien van het meest interessante deel van het gebied waar de weg doorheen loopt. Rijden is niet het enige doel, we willen graag ook zoveel mogelijk van de mooie landschappen, dorpen en andere bezienswaardigheden gaan bekijken. Dat is niet moeilijk want elke zijweg die je inslaat gaat  weer nieuwe verassingen bieden.

Klimaat

Ook het meest zuidelijke deel van de Carretera ligt nog in Noord Patagonie. Zuid Patagonie begint bij El Calafate en de Torres del Paine dat we in 2012 bezochten. Het klimaat is hier bijzonder. Door de invloed van de grote oceaan is het nooit heel erg koud of warm. Er zijn drie klimaat zones in dit gebied. Noord is nat, midden en zuid zijn droog. Maar alle regio’s zijn in dit vroege voorjaar fris tot koud. Als het meezit wordt het 20 graden, maar de temperatuur kan ook makkelijk bij 5 of 7 graden blijven steken. Gelukkig breekt bijna elke dag de zon wel door, maar de wind is koud. En de nachten zijn ook frisjes, soms rond het vriespunt. We hebben gelukkig een kachel in de camper, en die stookt het hokje snel op tot saunatemperatuur. We gebruiken hem nu en dan kort om de ergste kou te verdrijven als we binnenzitten. Dat gebeurt niet zoveel. Overdag is het autorijden of wandelen, of in een gebouw van een camping zitten socialiseren met de kachel aan.

Carretera reizigers

Je kunt de Carretera op veel manieren doen. Lopen, fietsen, op de motor, met de auto, met de camper, met de bus, liften. En waarschijnlijk kun je er ook nog over vliegen. Er zijn veel kleine vliegveldjes hier. We zien ze alle varianten onderweg. Lopen met een karretje om je rugzak achter je aan te slepen. Een soort koelie loopje. Je maakt wel goed kennis met de weg zelf. En je hapt lekker veel stof bij elke passerende auto. Maar je komt niet aan side trips toe. Datgene wat de carretera zo speciaal maakt. De een of meerdaagse hikes door de natuurgebieden. De bezoeken aan de gletsjers, de boottochten over de zee en meren.

De campervariant is een betrekkelijk dure maar ook comfortabele variant. Je kunt kamperen in een tent, in een lodge slapen (er zijn enkele hele luxe accommodaties) of in een cabana of een slaapzaal (‘dorm’) op een camping. De laatste is relatief voordelig. Gemiddeld 2 x zo duur als in een tent kamperen. En er is vaak een keuken beschikbaar. Het zou een goed en veel voordeliger alternatief voor een camper kunnen zijn.

Onderdeel van de lokale cultuur is de begraafplaats. Vaak aardige huisjes voor de overledene. Past wel in het oude bijgeloof van de oorspronkelijke bevolking. Ze liggen wel op afstand van de bewoonde kernen. Ook de plek waar iemand het leven liet wordt geeerd. Veel kleine huisjes langs de weg, zoals we dat ook in Argentinie zagen.

’s Avonds komen er nog een paar gasten. Twee Braziliaanse meisjes met een tent en…. Jean David en Gabi. Ze willen Thomas verassen met een lekkere maaltijd voor hem te koken. Dat gaat zeker lukken, het wordt een latertje. Daardoor vergeet hij de volgende morgen voor ons de warme douche aan te zetten.

25- 11 Parque Nacional Patagonia

Sendero circular Avilés.

Puffend en met de ogen bijna dicht. Alsof ze een kind moet baren, gaat ze over de ‘enge hangbrug’. Een wiebelig bruggetje dat al heen en weer wiegt bij een windvlaag, over een diepe kloof. Minstens 75 meter. De kroon op het werk want deze brug is het keerpunt in de wandeling. Als je er niet over durft moet je weer de hele weg terug en die is nog een kilometer langer dan wanneer je gewoon doorloopt.

Guanaca’s steken net met hun kop boven het gewas uit. Dit vertoont grote overeenkomsten met de Argentijnse pampa aan de andere kant van de Andes. Hij begint langzaam in bloei te komen. Gele, rode en witte bloemen.

Het is een beste opgave voor ons, die wandeling van 17,6 kilometer. Vanaf 500 naar 800 meter. Als het plat was is het goed te doen, maar de steile hellingen zijn omhoog goed voor een zeer snelle hartslag en omlaag voor riskante glijpartijen op het rulle zand met steentjes. Er is een rivier waar geen brug over is, en dan moet je van steen naar steen springen. Bij mij gaat het goed tot de laatste steen. Het water spat zo hoog op dat mijn hele broek drijfnat is. Lachen.

We komen 5 mensen tegen onderweg. Angel met zijn vriendin Veronica, die tien minuten achter hem loopt. Ze werken beiden in het park. Hij als ranger, zij werkt in de keuken van de lodge. Ze hebben een lang stuk gelopen vanaf een ander, Conaf park, met een zware rugzak, maar zien er monter uit na drie dagen in de natuur. Hoewel, die tien minuten tussentijd, zou het wel goed gaan met de relatie?  Dan een oosterling die ons op een drafje voorbijloopt met fancy flesjes energiedrank op zijn rug. Lijkt meer op een ruimtevaarder. Scary bridge, voegt hij ons bij het passeren toe. En tot slot nog twee toeristen die we niet kunnen plaatsen. Zien er uit als landgenoten. Uiteindelijk doen we er precies zes uur over. Zoals het boekje al aankondigde, een dagbesteding. Het is een droge dag met een bij tijden harde zwoele wind. Je hoeft onderweg niet uit te drogen als je maar een flesje bij je hebt. Alle beekjes bevatten goed drinkbaar water. Opvallend is dat er weinig dieren zijn. Een paar groepjes guanacos. Ze maken een vreemd trillend geluid als we ze gepasseerd zijn. Net alsof ze ons willen waarschuwen wat daar verderop is. We zien alleen een kaalgevreten geraamte van een guanaco. Maar de poema die dat op zijn geweten heeft laat zich aan ons niet zien. Ze zitten hier wel. Een stuk of twintig. De kans dat je er overdag een ziet is zeer klein. Maar niet echt uitgesloten. Ze kunnen gevaarlijk zijn. De volwassen dieren zijn twee meter lang en we zijn echt geen partij zonder enige bescherming. We zien een gier in de verte, maar de beloofde condors laten zich vandaag niet zien. Misschien door de harde wind. Wel een paar kleine vinkjes, die we nog moeten identificeren.

Aan het einde van de wandeling eenzelfde hangbrug. Maar nu een paar meter boven dezelfde rivier Avila. Eng? Welnee.

Hij heeft zichzelf een reis naar de zuidpool cadeau gedaan, omdat hij 70 is geworden. Goed plan, maar wel een beetje duur? Ze hebben eenzelfde autocamper als wij gehuurd. Moeten hem over 2 weken in Villa Arena inleveren. Hij kan de afvoer van het vuilwater niet vinden. Ik vertel terloops ons probleem met het bevestigingsoog en een paar minuten later staat hij voor me met een afgebroken oog, net als bij ons. Alleen hier is geen campingbaas met lasapparaat. Wat nu? Buiten bereik van alle civiele telefoonverbindingen. Ze rijden een stukje terug naar de compound aan het begin van het park in de hoop daat daar snel hulp geboden kan worden.