Verder naar het zuiden, Cochrane

21-11. Exploradores, Bertrand

Er zijn twee manieren om vanaf de weg zicht op de glaciar te krijgen. Gratis via het kantoor van de Conaf (SBB), en tegen betaling via een particuliere natuurbeheerder. 4000 pp, ook weer snel 11 euro samen.  Op de app IO staat, neem de gratis variant want je ziet evenveel. Dat spreekt ons aan. De borden bij de Conaf waarschuwen. Alleen toegang met gids. Ja maar dat geldt voor de grote trekking van 42 kilometer. Dat gaan we niet doen. We lopen het bospad in. Het begin is makkelijk. Maar al snel loopt het pad uit op een ongedifferentieerde berg grote stenen, waarin een vaag spoor te herkennen is. Springen van steen naar steen en zo komen we langzaam wat hoger. Na een half uur zien we in de verte de glaciar, maar ook de veel hoger gelegen mirador van de buren. We klauteren de berg stenen weer af, nu en dan vervaarlijk wankelend op losliggende exemplaren. Hier zijn we toch een beetje te oud voor. De overlander app moet hier maar een waarschuwing voor geven. Bij de toegangspoort staat een dame van de Conaf. Waar komen jullie vandaan? Onverstandig en bovendien niet toegestaan zonder gids zegt ze licht verwijtend. We lopen 200 verder naar de buren. Als ouderen mogen we voor half geld naar binnen. Het is evengoed nog een klauterpartij om boven te komen. Maar dan heb je ook een prachtig uitzicht. Er is een Duits-Chileens gezin boven en we wisselen wat wetenswaardigeheden uit. Ze moeten vanmiddag nog naar Chile Chico rijden, nog zon 170 kilometer. Glaciar Exploradores, 50 km west van Puerto Rio Tranquillo. Onderweg komen we mooie meertjes en rivieroevers vol met lupinen tegen, en de bergtoppen zijn dik bedekt met sneeuw. Soms zijn de weggetjes heel smal tegen een bergwand aangeplakt. Gelukkig hebben we daar net geen tegenliggers.

Puerto Bertrand is nog in winterslaap. Camping, staat er op het gebouwtje aan de costanera. Een mannetje met n oog en met n tand staat ons te woord. Mogen we hier wel blijven staan. Jaa, een beetje naar links dan is het prima. Er zit nog een oud mannetje met twee tanden. Kunnen we hier het toilet gebruiken? Ja, maar grote boodschappen zijn duur, kleine goedkoper. Ze hebben zo te zien al wat biertjes achter de kiezen. We staan gratis bij het kantoortje voor de deur. Met zicht op het lago Bertrand en daarachter hoge bergen.

Het plaatsje moet twee winkels en twee restaurants hebben. De eerste is vlakbij maar de deur is dicht. De restaurants zijn 15 minuten lopen met een steile helling omhoog. We gaan om half zes kijken. Deur wel open maar niemand. Ze is wel open hoor, zegt een buurvrouw. Kom om 7 uur terug. Na de tweede klim is ze er inderdaad, maar alleen open voor reserveringen, of pas om half 9, en helaas geen verse trucha, forel. Helaas, dan maar ons eigen potje koken.

Naar Rio Nadis. 22-11

Het meer is vrijwel rimpelloos en er schijnt een warm zonnetje. Goede omstandigheden om te ontbijten. Eerste keer zonder sanitair. Lukt prima. Zo overschat, een watercloset. De man met een tand en een oog maakt nog een praatje met ons. Hij is nuchter en zijn zinnen zijn weer verstaanbaar. We rijden verder over de 7. Richting Cochrane. Langs de Rio Baker, met prachtige doorkijkjes op stroomversnellingen waar de rivier zich door een koof wringt. Bij een brug, staat een guanaca. Een wilde kleinere lama soort. Van verbazing vergeten we een foto te maken. Als we willen stoppen gaat hij er plotseling vandoor. We komen er vast meer tegen.

Cochrane maakt een rustige maar actieve indruk. Rondom het centrale parkje zijn winkels, een bank, toeristen bureaus en koffietentjes. Die met terras krijgt de voorkeur. We zijn net op tijd bij de Supermarkt. Van 1 tot 3 gesloten.

Ze zijn aangereden door een lokale auto. Hun eigen auto total loss, tegenpartij niet verzekerd. Gelukkig hebben ze geen persoonlijk lestel. De tegenpartij is niet verzekerd en zegt niet schuldig te zijn. Advocaat er bij? De jonge Zwitsers zijn er nog ontdaan over. Waar komen jullie vandaan, vragen ze. Ze hebben ons al vaak voorbij zien komen, maar hun auto, zelf gekocht in Santiago, is wat minder opvallend. Het gebeurde op de terugweg vanuit Villa O Higgins. Vlak bij de afslag naar caleta Tortel. Het boekje waarschuwt voor hard rijdende lokalos dat je dan beter kunt stoppen bij tegenliggers. En houd je wielen op de weg want er is vaak een onbeschermde afgrond naast de weg.

Marieke heeft een gezellig Limburgs accent. De koffiejuffrouw attendeerde ons op haar als landgenote bij het lokale toeristenbureau. Ooit begonnen als stagiaire voor haar SPH opleiding. Haar zus woont in Santiago. De liefde trok haar verder naar het Zuiden, hier in het afgelegen Cochrane. De liefde is in middels over, het zoontje van 5 blijft. Ze is na een kort bezoek aan Limburg toch weer hier gesetteld.

Op haar advies rijden we nog een stukje verder zuidelijk. De carretera wordt hier steeds avontuurlijker. Smaller en met zachte bermen. Je kunt niet te veel uitwijken zonder om te kiepen. Dus regelmatig even stoppen. Het wegdek zelf is meestal goed. Vooral als er met aangereden klei is gewerkt.

Na 35 km verlaten we de hoofdweg en rijden een boerenweggetje op. Hekje open, hekje dicht. Het is hier weer groen, anders dan langs de weg die door dor landschap slingert, doorsneden met diepe kloven voor de Rio Baker en zijrivieren. We komen voor een hangbrug. Nauwelijks breder dan de auto. Nicolet loopt er eerst op om aanwijzingen te geven. Als ik er oprij begint ie met een stevige windvlaag lekker te schommelen. Ga alsjeblieft terug. Even achteruit. Autos tot 6 ton kunnen er over. Zegt het bord. En de campingbaas zelf rijdt er met een geladen truck over. Zegt de app. Nog maar eens proberen. We vallen hooguit 5 meter naar beneden. Het blijft wiebelen maar we komen makkelijk aan de overkant. Dan nog 5 km rijden en we komen op een prachtig paradijsje aan. Bewolkt en winderig en een paar spetters. Boerderij camping met logies en winkeltje van eigen gemaakte produkten. Geen stroom wel warme doesjes? Een mooi plekje om even tot rust te komen. Geen bereik voor telefoon of internet. Ook wel eens fijn.

We lopen naar de rivier, de Rio Baker die achter het enorme terrein stroomt. De loop is wat verbogen waardoor het 3 meter hogere land wordt afgeschuurd. In het veld dribbelen en protesteren de kieviten tegen onze aanwezigheid. Dit is echt Friesland in mei. Er moet hier dus een nest zitten. We missen de boer die ons in mei bij de vlakke Brekken, Nijhuzum, dit voorjaar de nesten aanwees. Denk niet dat de president hier het eerste ei in ontvangst neemt.

Helaas is de Duitse gastvrouw elders, bezig haar zoon onder te brengen in een onderwijs instelling. Dus geen vers boerenbrood, geen verse groente en geen paardrijtocht in de omgeving. Wel een gezellig kampvuur in de Refugio. Met zelf gesprokkeld hout. Er ligt hier genoeg. Er wonen ook nog drie lokale werkers, in de dorm, timmerlieden op een klus verderop. Aardige lui. Een biedt mij een slok van zijn mate aan. Gebaar van vriendschap dat je niet kunt negeren, ook al zit Jan en alleman aan dat kruidenpijpje te lurken. Lekker bitter. We hebben zelf ook maar een pijpje, metalen riet met filter aangeschaft. Anders krijg je alleen maar harde stukjes en kruidengruis binnen. Je slaapt er prima op. We nemen wel een paar kilo mee.

De mannen koken zelf op een hout gestookt fornuis. Het ruikt lekker. De keuken is verlicht met een 12 volts lampje op de accu. Waarschijnlijk gaan ze met de kippen op stok. Om 9 uur wordt het aardig donker, vooral met dit buiige weer. Lekker rustgevend.

Er liggen hier twee enorme ijsvelden. Van groot belang voor de waterhuishouding over de hele wereld. Als dit smelt gaat de zeespiegel merkbaar omhoog. En het smelt. De glaciars trekken zich kilometers terug. Je moet opschieten als je ze nog wilt bewonderen. De ijsvelden zijn elk ongeveer zo groot als ons land (?). Het noordelijke veld ligt hier naast. En is een belangrijke factor in het weer. De westen wind van de oceaan wordt er door afgekoeld en dan krijg je snel neerslag. Boven is het sneeuw, hier regen. Maar wij zitten lekker bij het haardvuur.

23-11

We horen zacht bonken en de auto begint een beetje te schommelen. Het is net licht geworden. Ik ga poolshoogte nemen, met moeite het warme bed verlatend. Een roodbonte en zwartbonte koe (pinken) staan beurtelings hun hals te schuren langs de kettingen waarmee het kampeerbakje op de auto zit vastgeschroefd. Ik stuur ze weg maar vijf minuten later begint het weer. De campinghond helpt ons door de koeien weg te blaffen, maar zijn gezag is maar van korte duur. Nu we weten wat de oorzaak is ga ik maar weer te kooi.

Met summiere informatie gaan we op stap. Er is hier een wandelpad . Bij de afslag naar de camping rechtsaf. Na drie kwartier lopen over een serviceweg op het grote landgoed staat er opeens een bord met een wandeling via een waterval naar een mirador. Leuk. Een kilometer heen en dan weer terug. Een uurtje. Matig zwaar. Een mooi paadje door het bos met nu en dan een bordje bij een boom welke soort het is. Na de waterval met rustbankje komt er een gemeen steile klim het dal uit. Van 80 naar 165 meter. Over een zanderig paadje. Het uitzicht is fenomenaal. Het brede rivierdal, waarvan een groot deel tot het landgoed El Nadis behoort. Er is geen mens te bekennen. Alleen helemaal links een gaucho te paard. De buurman. Veel stukken grasland waar koeien lopen. Extensieve veeteelt. Het bedrijf van Rosendo en Elisabeth telt honderd stuks vee. Schapen en koeien. Dan is de camping die door zijn vrouw gerund wordt een goede bijverdienste. De afdaling is spannend, gelukkig hebben we een paar stevige houten stokken gevonden om glijpartijen te voorkomen.

Het is nog steeds winderig en koud. De zon schijnt regelmatig en dan is het in de luwte van het bos wel uit te houden. 12 graden vandaag. We moeten binnenkort maar weer eens wat noordelijker voor aangenaam weer.

Bij het haardvuur in de woonschuur. Jean David en Gabrielle wonen in de Italiaanse Alpen. Zij is Zweedse en hij geen Italiaan. Zegt hij. In de gebruikelijke zin, althans. Wel een hardwerkende verantwoordelijke Europeaan. Goed zo, hij komt uit een familie van skileraren en vindt dat een fantastisch beroep. Zomers geeft hij golfles op een door hem zelf ontwikkelde baan. Zij werkt voor een Zweedse toeristenfirma die groepen boekt in de lokale hotels, en congressen organiseert. Leuk stel. Met de auto zijn ze op de terugweg van villa O Higgins. Ze hebben daar en in Tortel geprobeerd naar de gletsjer te gaan. Ze deden een wat teleurstellende excursie in Tortel. Op 4 km vanaf de glaciar kon het bootje niet verder vanwege de vele ijsblokken en bergen in het water. Dus wel veel ijs gezien maar geen glaciar. Ze rijden terug naar Coyhaique waar ze hun auto weer inleveren. Maar we komen ze nog een keer tegen.