van Chile Chico naar Manihuales

27 -11 Chile Chico

“Weten jullie dat er in Noord Oost Argentinie een klein dorpje is waar nazaten van Nazi’s wonen, die vrijwel ongeletterd zijn en die voor een schamel loon eenvoudige diensten verlenen aan andere gemeenschappen?” Nooit van gehoord. Intrigerend verhaal. Met bijna bijbelse strekking. De schande wordt je tot in het zevende geslacht in rekening gebracht. Helaas gaat het niet overal zo in dit deel van de wereld dat na de oorlog zo gastvrij was voor vooral ‘getalenteerde oorlogscriminelen’. Ze is een jonge Belgische die samen met haar vriend drie maanden op reis is in Zuid Amerika. Haar grootvader is in de jaren vijftig naar Bariloche geëmigreerd, haar moeder is via een stage in België blijven hangen aan een Vlaming. De familie, ze heeft ooms, tantes, neven en nichten en nog veel meer die in Bariloche wonen, is bekend bij de Belgen van ons hostel/camping. Kleine wereld. De jongelui, nog geen 25, reizen met OV, maar dat is in Chileens Zuid Patagonie niet eenvoudig. Daarom vragen ze hulp aan de eigenaresse. Dat gaat in vloeiend Frans. Een auto die sowieso naar het westen rijdt, de weg die wij gisteren reden, kan ze meenemen. Aardige jongelui. Hij studeerde rechten en zij logopedie en audiologie en allebei moeten ze aan het werk als ze terugkomen. We eten dit keer in de hosteria. Cazuela staat er op het menu. Een soort soep met kip en mais, pompoen en aardappel. Traditioneel in dit gebied. Kan ook met een dik stuk rundvlees geserveerd worden. Dus als je denkt dat deze soep het voorgerecht is, kan je een beetje teleurgesteld raken als je daarna gelijk het toetje geserveerd krijgt. En ook de fles wijn is dan nog lang niet leeg. Gelukkig is er genoeg gespreksstof met de Belgen dus die wijn komt echt wel op. Er zitten, bij toeval,  nog twee Nederlandstalige stellen in de gezellige en verwarmde eetzaal. Maar die houden zich liever wat afzijdig.

Vandaag hebben we wat geluierd en rondgefietst op de campingfietsen. Als we een stukje naar het oosten gaan richting Argentijnse grens en dan weer door het bos naar het meer, worden we overvallen door een soort ontroering bij het uitzicht over het meer. Doordat het zonnig en helder is, maar een harde tot stormachtige wind, zien we witte hellingen en rotspunten van de Cerro Castillo in de verte op ons afkomen. Een onwerkelijk gezicht. De tranen komen vast van de harde wind. Over de grindweg, die de costenera hier is, terugfietsen is met deze harde wind bijna geen optie. We drinken koffie in het dorp in een vlotte tent naast het Arabisch restaurant van gisteren en komen tot de conclusie dat we hier beter naar toe waren gegaan. Dan hadden we allen een aardig verhaal over een ober met foute afkomst gemist.

28-11 naar Puerto Aisen en Villa Manihuales

“Leuk, ik hou van Hollandse architectuur”, zegt Jaime, als we vertellen waar we vandaan komen. “Die drie laags stadshuizen waar jullie zo bekend mee zijn geworden”. Net als de tulpen, klompen en windmolens? Tijd voor een update. Wil je Rem Koolhaas even Googelen? “Ja wel, wie is dat?” Jaime is architect en wil het daar graag over hebben. “Jezus wat een bijzondere gebouwen”, als hij snel even wat foto’s scant, oa van het televisiegebouw in Beijing. Wat doe jij voor projecten? “Ik moet bouwaanvragen beoordelen op technische kwaliteit, maar dat is beroerd werk. De burgemeesters hier zijn allemaal corrupt dus ik heb continu ruzie met ze”. Worden ze gekozen? “Ja”, zegt hij droef. Dus ze willen ook weer herkozen worden. Argument om ook dit kroonjuweel van D’66 maar te laten vallen? In de grote steden als Santiago en Valparaiso komt dit minder voor door een steviger bureaucratisch apparaat, maar hier op het platte land is het echt niet best. Dus als er weer een aardbeving komt met veel schade op het platteland, dan weten we hoe dat komt. Hij werkte vroeger in Canada, zegt hij met heimwee. Hij is daar met een Canadese getrouwd en heeft 3 kinderen. Hij woont in Chile Chico op een soort hobbyboerderij waar hij wilde paarden africht. Ook zijn maat, die achter hem zit op de veerboot naar Puerto ing Ibanez, wil graag alles van ons weten. Alleen hij kan het gesprek in het Engels vrijwel niet volgen, evenmin als wij de vertaling in het lokale spaans nauwelijks kunnen bijbenen. De maat is kersenboer. Chile Chico heeft een micro klimaat waarin de kersen eerder en beter gedijen dan in andere delen van het land. Maar ze zijn pas in januari rijp. Ze willen beide weten wat we van Chili en van Patagonie vinden. Fantastisch, zeggen we in koor. Jaime, als ik een stuk grond hier in de buurt zou willen kopen, kan dat dan als buitenlander en hoe doe je dat? “Oh, ik ga je helpen. Gratis. Hier is mijn Email adres. Ik reken erop dat je terugkomt”. Later in de krant zien we waarvoor de grond hier te koop wordt aangeboden. Rond een euro per m2. Uiteraard afhankelijk van ligging en grondkwaliteit.     

De bijna geheel met auto’s gevulde ferry (achteruit oprijden, nog steeds geen roll on roll off, hoewel de boot zowel voor als achter een klep heeft) brengt ons nu en dan aardig schommelend op de weer harde zijwind in twee uur naar de overkant. Daar ligt een gladde betonweg voor ons klaar. Wat een luxe na al dat hobbel- en grintprofiel. We zijn snel weer in Coyhaique, maar na een tankbeurt rijden we direct weer door. Nu een andere route dan heen, via Puerto Aysen. Door een prachtig groen dal. De rivier en de bloemenpracht in combinatie met het jonge groen. Een mooier voorjaar is niet denkbaar. Puerto Aysen is niet erg boeiend. In de koffiebar van de sporthal wordt lekkere capuccino geschonken. Met op de achtergrond de geluiden van een fanatiek gespeelde damesvolleybal wedstrijd. Ook de jongeman die deze tent runt wil alles weten van de marihuana in Nederland. Fijn dat dat ons land beroemd maakt. Die ooit beroemde Hollandse voetballers waar ze vijf jaar geleden in dit werelddeel over begonnen, zijn kennelijk vergeten. De haven van Aysen is vergane glorie. Er liggen nog wat oude houten vissersboten in een bijna dichtgeslibde watergang. Door de vergaande ontbossing is er zoveel sediment naar beneden gekomen dat de hele haven verdwenen is, of ontoegankelijk is geworden.  Vijftien kilometer verderop is een nieuwe haven gemaakt. Puerto Chacabuco. Overal dezelfde namen van volkshelden vernoemd. Wel een beetje vermoeiend en verwarrend. Er is ook nog een Chacabuco aan de Argentijnse grens. Het laatste stukje naar Manihuales loopt ook door een breed en mooi met voorjaarstinten versierd rivierdal. We zoeken dezelfde camping op van 11 dagen geleden. BordeRio. Aan de rivier. Misschien komt er weer een forel voorbij. Anders is het zuurkool met spek, een menu geinsprireerd door de koude periode die nu achter de rug lijkt. Sauerkraut, Salzkartoffelen, Kuchen, Schweinebraten. We passen ons snel aan.

Het is vandaag echt warm. Als we de auto uitstappen om vijf uur kunnen we ons biertje in de volle zon in alleen korte broek naar binnen gieten. Het is vandaag 27 graden. Dat vinden we helemaal niet erg.