Santiago de Chile (1)

5 november 2017 - Santiago, Chili

3-11 Santiago

In geval van problemen of ongemak kan vriendschap hulp bieden. In dit geval heet ze Nancy en ze komt uit Maipo, een stadje niet ver van Santiago. Na de landing, ons zitvlees werd langdurig op de proef gesteld en onvoldoende bevonden, kwamen we snel in een massale heen en weer slingerende rij voor de douane terecht. Ware het niet dat een geuniformeerde jongeman ons uit de rij haalt en ons de weg wijst naar de priority lane. Die is veel korter zegt hij. Nog wat wantrouwig lopen we achter hem aan. Binnen 3 minuten  zijn we langs de douane, deel een, de immigratie. Kennelijk heeft de lange vlucht onze immer jeugdige uitstraling flink aangetast.

De bagage is de volgende hobbel. Zou die in Parijs wel zijn overgeladen. Jawel, ook dit gaat mooi snel. Dan in de rij voor de bagage check. Dit keer geen bananen in de bagage? Of andere verboden etenswaren. Na het doorlichten van de bagage vergeet ik de cameratas mee te nemen.  Vermoeidheid? We staan al een poosje op de transfer te wachten, na een paar keer heen en weer lopen langs de rijen ophalers en het leger taxironselaars, wordt de vermissing ontdekt. Stom. Ik loop tegen de stroom in, maar dat mag zomaar niet. Ik krijg geuniformeerde escorte terug de douane hal in. Ik mag zelf naar de scanner lopen, helemaal achterin. Gelukkig ligt de tas nog rustig bovenop het apparaat te wachten. Na korte discussie krijg ik hem weer mee. Pfff. Niet de eerste keer joh, dat je zo stom bent iets waardevols te vergeten. En steeds komt het weer goed.

De transfer komt niet opdagen. Een jongeman met officieel kaartje aan zijn nek wil ons wel even helpen. Telefoonnummer en bedrijf alstublieft. Oh van de KLM. Ik bel wel even. We krijgen iemand aan de lijn die, in het engels, zegt dat de chauffeur die ons zou halen het te druk heeft met wat anders en dat we een gewone taxi moeten nemen en betalen en in het hotel het geld terugvragen van de KLM. Ik vind dat een fantastische oplossing maar bedank vriendelijk voor de aangeboden dienst. Als we zelf het lokale nummer bellen dat op de voucher staat,  blijkt de lijn niet te werken. Wat nu? Een Chileens echtpaar wil ons wel helpen, maar volledig in het spaans. Goede oefening voor ons. Na een uur heen en weer bellen en appen heeft Nancy het voor elkaar. Cabify, de lokale counterpart van KLM, stuurt alsnog een auto. Er was sprake geweest van een communicatiefoutje. Nancy en haar man staan hier te wachten op zijn broer die uit Australie komt. Dus ze hebben èn nemen even de tijd voor ons. Ze loopt helemaal mee naar de auto, fotografeert het nummerbord en vraagt ons te bellen als we in het hotel zijn. Een roerend afscheid. En ze nodigt ons uit in Maipo langs te komen als we in de buurt zijn na onze camper reis. Wat is dat toch met taxi’s? over de hele wereld wordt deze branche geplaagd door kruimelcriminaliteit die je humeur bij de entree in een land danig kan verstoren. Gelukkig zijn er ook mensen die zich hier zo voor hun landgenoten schamen dat ze het vuur voor je uit de sloffen lopen. Voordat we de auto instappen krijg ik nog een sms bericht. Bent u tevereden over onze transfer? Even twijfel ik. Want zonder vertraging was ik misschien een camera kwijt en was het contact met Namcy niet of zeer onwaarschijnlijk gelegd.      

“Weet je wat nu de grote discussie in dit land is? De organisatie van het onderwijs. Dat is zo belabberd, zeker als je dat vergelijkt met het smart onderwijs systeem dat jullie hebben.” De boekverkoper krijgt bijval van een Ierse Amerikaan met jawel rood haar en een lange vlecht op zijn rug.  “Ja, bij jullie, als open minded land, kreeg ik zo een aanstelling op de universiteit van Leiden en ook in Maastricht heb ik gewerkt. Internationaal recht, en ik speel in een band. Klopt het dat jullie een koninklijke versie van de Nederlandse taal hebben die ze in Maastricht met moeite kunnen spreken?” You are close, zeggen we, het General Civilized Dutch wordt daar niet erg goed beheersd. De verkoper heeft ook Nederland bezocht en had zich op de hoogte gesteld van onze economie en onderwijssysteem.  Zomaar een leuk gesprek in de boekwinkel, half spaans half Engels. De Amerikaanse Ier had ook in Argentinie op de universiteit gewerkt, maar was beleefd verzocht het land te verlaten. Reden onbekend. Wat is precies het probleem met het onderwijs hier, vragen we nieuwsgierig. Er is wel gratis basisonderwijs, maar daarmee kun je je absoluut niet kwalificeren voor goed vervolg onderwijs, laat staan dat je ooit universitair niveau bereikt. We hadden vanmiddag al een actie op de Rechtenfaculteit van de staatsuniversiteit gezien. Hek op slot, stoelen op het hek, soort bezetting, met grote spandoeken. Het land is bezig zich voor te bereiden op verkiezingen en dat merk je. De boekenman adviseert ons bij de aanschaf van een eenvoudig boek over het land op meer cultureel gebied. Het is allemaal erg goedkoop hier zegt hij steeds. We gaan met twee leuke poetische en geillustreerde Chileense boekjes de winkel uit.

4-11.

Bij de graftombe van Salvador Allende sluit de jonge Tips/Free walkingtour gids Camillo zijn rondleiding af met een bevlogen verhaal over wat er in de periode 1970-1973 is gebeurd. De coup d’état van Pinochet en de daarop volgdende periode van dictatuur. Hij is van de eerste generatie die niet werd geconfronteerd met een schrikbewind en de angst en vrees die dat betekende voor het volk. Een (in 1989) geboren redenaar, zelf goed opgeleid als socioloog aan de staatsuniversiteit. Zijn versie van het verhaal komt in grote lijnen overeen met wat er in de Lonely Planet staat (“en begin er vooral niet over”). Alleen zijn advies is anders. Praat erover met de Chilenen, want dat is hard nodig. Anders verdwijnt er een belangrijk stuk van onze geschiedenis onder het kleed. Er zijn nog steeds ultra rechtse krachten in de politiek die Pinochet als held afschilderen. In werkelijkheid was hij niets meer of minder dan een wrede dictator die de belangen van de rijke elite en amerikaanse bedrijven behartigde, ondersteund door de CIA. De groep neemt zijn boodschap vooral zwijgend aan. Een enkele vraag rijst op. Is jouw generatie wel optimsitisch over de toekomst van het land? Ja we zien wel zaken veranderen, maar veel te langzaam. Ook hij noemt het onderwijs als belangrijk issue. De zogenaamde staatsunversiteiten zijn in handen van een paar grote families. De toegang van arme mensen tot goed onderwijs is vrijwel nihil.

We zijn echt weer terug in Zuid Amerika, waar het ‘grote onrecht’ nog fel bestreden moet worden. Zelfs in een welvarend land als Chili. Omdat het verschil tussen arm en rijk gigantisch is, groter dan in elk ander land op dit continent. Maar hoe doe je dat. De socialistische heilstaten van Cuba en Venezuela kunnen met hun dictatoriale regimes toch moeilijk als inspirerende voorbeelden worden gezien.

We hebben een route gelopen door de grote markten van de stad, met een historische en sociologische toelichting. Chili wordt steeds diverser door de immigratie, eerst vooral uit Peru, te merken aan de menu’s van de restaurants. Later van Venezolanen en mensen uit de Cariben, zoals Tahiti en El Salvador. Inderdaad, de markt wordt voor een belangrijk deel bepaald door behoorlijk donkere kooplui. Hij vertelt dat je hier niet kunt afdingen, maar dat je een relatie opbouwt met een bepaalde kraam. Dan ben je zeker van een goed product voor een goede prijs. Ga dan niet ineens naar de buurman, want dan hoef je nooit meer terug te komen. We krijgen adviezen waar te eten en wat. Veel vis en groente en we krijgen een gele koek met tomatenprutje erop aangeboden om de barre tocht over de markten vol te kunnen houden. Gemaakt van tarwe en pompoenmeel, gefrituurd in de olie. Lekker.

De beloofde Terramotta (aardbevingsdrank) gaat helaas niet door, het cafe is te vol. We nemen afscheid in de metro, waarvan hij ons het systeem uitlegt. Mooi netwerk, een van de weinige op dit continent. Elders praten ze er alleen maar over.    

We hebben wat startproblemen met het financiele systeem. De bankpassen werken niet. De creditcards gelukkig wel. Meneer ING is zo verstandig de passen standaard op Europa te zetten, wereld dekking is alleen maar tijdelijk aan te vragen. Gelukkig kan je dat zelf makkelijk aanpassen als je maar internet hebt. We kunnen ons dit probleem niet herinneren van eerdere reizen.

Dan de lokale telefoonkaart. Eerst lopen we de blaren op onze sokken om het juiste winkeltje te vinden in onze eigen buurt. Dan vinden we er een in een groot winkelcentrum aan de voet van een wolkenkrabber die een mooi panorama over de stad geeft. Sky Costanera. We krijgen een papier te zien waarin staat dat je sinds kort als buitenlander een vergunning nodig hebt voor een lokale simkaart. Op internet aanvragen, duurt drie dagen. De site stuurt je het bos in. Shit. Maar twee aardige mensen van provider Claro, die het niet erg druk hebben in hun kraampje, even verderop willen ons wel helpen. De site werkt niet in het weekend, verklaren ze. We vullen alle gegevens in en krijgen dan ineens wel een simkaartje mee. Wel even wachten met installeren tot je een formele vergunning hebt. Claro. En dit is niet onze normale service, benadrukken ze. We knikken en bedanken ze uitvoerig.

Foto’s

10 Reacties

  1. Ria&Leo:
    5 november 2017
    Leuk verhaal Ed en ja, elk nadeel (geen transfer) heb zijn voordeel hè, dit keer veel voordeel is mijn inschatting. Maipo is een leuk dorpje met veel aardewerk stalletjes, wij vonden het zeker een bezoekje waard destijds. De financiële en communicatie systemen naar jullie hand gezet, nu geen enkel beletsel meer om volop van Chile te genieten. Mucho disfrutar!
  2. Sandra:
    5 november 2017
    Ahhh! De avonturen zijn begonnen! Ik lees/leef graag met jullie mee.
  3. Wilma:
    5 november 2017
    Mooi zo'n begin vol hobbels. wij leven en genieten mee!
  4. Joke:
    5 november 2017
    Ach wat weer heerlijk geschreven! Ik zie de beelden en ruik bijna mee!
    En wat een bijzondere en mooie ontmoetingen met behulpzame mensen!
  5. Florence:
    5 november 2017
    Wat een levendig verslag van een dag vol gevarieerde gebeurtenissen. Behulpzame mensen maakten het gelukkig wat gemakkelijker!
  6. Essy:
    6 november 2017
    Ik geniet weer mee
  7. Willem:
    6 november 2017
    Alweer een mooi verhaal. Je lijkt Corrie wel, beurs laten liggen, fototoestel laten liggen even zoeken, en alles ligt er dan nog, als een ander dat heeft zijn ze alles kwijt.
  8. Irene:
    7 november 2017
    Het is weer genieten en meeleven aan de keukentafel ...😃
  9. Herman & Tine:
    9 november 2017
    Tja, even omschakelen naar de Z-Amerika knop, met allerlei toestanden, als je maar uitgerust bent, dan kun je de dag weer aan ! Goede informatie betreffende locale telefoonkaarten / bankpassen.....
    Hoe zijn de temperaturen in dit jaargetijde, is dit de perfecte reistijd ?? Ivm. warme kleren meenemen ?
    Wanneer gaan jullie de camper ophalen ? Nog een prettige tijd verder en leg een knoop in je zakdoek Ed, dan kun je niets (?!) vergeten......Grapje !
  10. KarenSantosG:
    9 november 2017
    Wel grappig allemaal... en ja, weer bijzondere verhalen. :) ... Jullie hebben geluk gehad idd met die tas. Veel plezier nog !