Puerto Rio Tranquilo

19-11 Naar Puerto Rio Tranquillo

De auto begint te glijden. Ondanks maximale remdruk blijft de snelheid gelijk. Pas onderaan de helling heb ik hem weer onder controle. Gelukkig bleven we recht vooruitgaan. Het is een doodlopend weggetje. Komen we straks wel bij deze helling omhoog? We gaan eerst een stukje wandelen met Coline. Ze wil boven op de berg de nacht doorbrengen in haar tentje, nog steeds bezig uit haar comfortzone te komen. Maar het is eerst een heel eind lopen vanaf het hostel, een kilometer of 5, dus accepteert ze graag de lift die we aanbieden. Hier moet het zijn, zegt ze. We kruipen onder het hek door, waar staat No Pasar, geen toegang. En lopen via allerlei koeienpaadjes richting berg. Het bos zit vol met jonge stiertjes, die haastig voor ons wegvluchten. Maar het echte pad vinden we pas als het steil om hoog begint te lopen. We nemen afscheid van haar en wensen haar een goede tocht. Zelf lopen we het goede pad terug naar de camper. We komen nog twee Franse meisjes tegen die we nu de weg kunnen wijzen. Ook hier onder het hek doorkruipen, of er tussendoor. Rare manier van wandelpaden aangeven. 

In de lowgear komen we met moeite het hellinkje op en halverwege moeten we stoppen om terug te schakelen. Dit is dus ongeveer de grens van de auto. Meer moeten we niet verwachten.

Een eindje voorbij het dorp staat een oud schooltje dat tot streekmuseum is omgetoverd. Geopend door de president himself. Open van Dinsdag tot Zondag. Maar niet vandaag. Jammer. Want verkiezingsdag.

We gaan voor het eerst een lange onverharde weg op. Mooie uitzichten links rechts en rechtvooruit blijven boeien. Maar als je rijdt is je blik strak op de weg gericht om kuilen en gaten te vermijden. Auto’s krijgen het op deze wegen hard te verduren. En je ziet ze van verre komen door de grote stofwolken. Dat is ook vervelend voor de groep fietsers die we passeren. Fietsen met volle bepakking op zo’n eindeloze onverharde weg. Dan heb je wel karakter.

Op een van de stops ontdek ik dat een van de bevestigingspunten van de camper op de auto begint te scheuren. Het vastdraaien van de spanner leidt er alleen maar toe dat het ijzeren frame verder begint  af te scheuren. Maar een beetje voorzichtiger rijden. Stel je voor dat het hele bakje er af valt. Dan moeten we alsnog een tent kopen. Nog steeds liever niet aan denken. We komen aan bij het Lago General Carrera, dat in Argentinie het Lago Buenos Aires heet. Prachtig donkerblauw contrast met de omgeving. Die wit is van de ijstoppen, en gekleurd door de vele bloemen. Veel plaatjes maken. En we hadden er al zoveel door deze overweldigende omgeving. “Chili, ik zou er nooit naar toegaan”, is een van de leuzen op een facebook advertentie. Maar als je toch gaat, hebben we een paar suggesties voor je. Deze zit er ook bij.

Mi novio te puede ayudar. Mijn verloofde kan je helpen, zegt de camping bazin, Marcella, lachend. Ze is een jaar of 40, en een vrolijke verschijning. Ik spreek hem aan. Ja, ik kan je wel helpen en gelijk pakt Fernando zijn lasapparaat. Ho ho even wachten, even iets afspreken met Marlou van  Holiday Rent. Ze gaat akkoord want kan ook geen andere oplossing bedenken. Ik bemoei me een beetje met het werk. Vòòr het lassen even de accupolen los om problemen met het electrische systeem van auto en camper te voorkomen. Twee uur en 20 electroden later zit alles weer redelijk stevig aan elkaar. We hopen dat het zo zal houden, maar het frame waar alles aan vast zit is niet van het allerdegelijkste soort, en hier en daar weggecorrodeerd. Tijd voor nieuwe bakjes op de auto’s meneer Holiday Rent? Die vraag rees ook bij landgenoten die we hier tegen komen met hun camper van dezelfde club. Zij hebben 7 weken en in de eerste 5 al 8000 km getuft. Dwars door Argentinie en wel tien keer de grens over. Bij hen werkt niet alles optimaal. Maar wij kunnen weer even verder, voor 20.000 pesos met 5000 fooi omdat het zondag is. Waar krijg je dat in Nederland nog voor elkaar. Twee uur werk in overtime voor 33 euro.

 20-11.

Maandag wasdag. Zelfs hier in Chili. Beddengoed, kleding. Hier kan het nog, verderop worden de voorzieningen alleen maar minder. Het bootje scheurt vol gas door de golven, die hier best voor enige reuring zorgen. We waren gewaarschuwd. Neem een regenjas mee. Na 20 minuten komen we aan bij de Cuevas de Marmol. De Marmergrotten en een heuse cathedraal.  Een grijs gekopt stelletje Canquen ganzen heet ons welkom. De natuur kan mooie dingen doen. Duurt een paar miljoen jaar, maar daar kan toch geen beeldhouwer tegenop, hoewel? Je kunt je wel laten inspireren. Niet alleen de vormen, maar ook de textuur zie er artistiek uit. Oordeel zelf. De terugweg is echt koud en nat, maar dat is een goede reden voor koffie bij Tamara.

Onze Keulse buren rijden met een Wicked Camper, een uit een collectie afgedankte bestelbusjes, waar alleen een bed en wat bergruimte in zit. Buiten koken. Maar altijd beter dan een tent, lacht hij, want dat was haar plan geweest. We maken pas echt contact na de gedeelde boottrip. Ze hebben ook heel wat reiservaring en het is leuk die uit te wisselen. Ze startten in Punto Arena en stoppen in Puerto Varas. Ze kwamen via Chile Chico het land binnen, aan de zuidkant van dit grote meer. Ook met dit busje, zonder 4X4, kun je hier goed reizen, alleen je moet iets beter opletten bij ‘side trips’, als je de carretera verlaat. Zoals we zelf gisteren merkten. En de huur is veel betaalbaarder. Enige zorgpunt is de kleine brandstoft ank.

Marcella heeft oliebollen gebakken. Ze zijn wat anders van vorm maar inclusief poedersuiker komen ze zo uit de Hollandse gebakkraam. We leren haar het woord Oliebollen, wat bijna tot een lachstuip leidt.  

We overwegen de rest van onze reis. Gewoon doorrijden naar Villa O Higgins, over een steeds wordende weg, of meer tijd nemen om de omgeving hier te leren kennen. Misschien kan het nog beide. We zullen zien.